Από τις 21 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

 

«Ποιος είναι τρελός; Αυτό δεν μπορείς να το πεις. Τις αποδείξεις που ψάχνετε τις έχουν καταστρέψει οι ίδιοι, μέσα τους, μέσα στην ψυχή τους.»

 

Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του πρωτοπόρου Σικελού θεατρικού συγγραφέα και διανοούμενου Λουίτζι Πιραντέλλο, το «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)», σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά.

Γοητευμένος από την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και επηρεασμένος από την πολύχρονη ψυχική ασθένεια της συζύγου του, ο Νομπελίστας συγγραφέας εξετάζει σε όλο του το έργο το μυστήριο της ταυτότητας και την υποκειμενικότητα της αντίληψης. Στην Πιραντελλική δραματουργία δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια, παρά μόνο ένα παιχνίδι ρόλων και «η ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας δημιουργώντας μια πραγματικότητα –μια για τον καθένα και ποτέ την ίδια για όλους, που αποδεικνύεται κάθε τόσο μάταιη και φανταστική», όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.  

Στο «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)», έργο που παίχτηκε για πρώτη φορά το 1917, η δράση τοποθετείται σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, με τους ήρωες να προσπαθούν να αποδείξουν- ο καθένας για τον εαυτό του-την αλήθεια των αντιφατικών ιστοριών τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη νοσηρή περιέργεια και την χωρίς όρια αδιακρισία της κοινής γνώμης για οτιδήποτε ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. 

Η αλήθεια του Πόνζα είναι ότι έχει χάσει τη γυναίκα του, τη Λίνα, και ζει πια με τη Σοφία, τη δεύτερη γυναίκα του. Η πρώην πεθερά του, η κυρία Φρόλα, έχοντας υποστεί ισχυρό σοκ από το θάνατο της κόρης της, νομίζει ότι η δεύτερη γυναίκα του Πόνζα, η Σοφία, είναι η κόρη της. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα ή μήπως η αλήθεια της κυρίας Φρόλα είναι διαφορετική; Μήπως το ευαίσθητο νευρικό σύστημα του Πόνζα αναγκάζει την κυρία Φρόλα και την κόρη της να υιοθετήσουν ρόλους που ο ίδιος ο Πόζα έχει επιβάλει, ότι δηλαδή η Λίνα δεν είναι η Λίνα αλλά η Σοφία και η κυρία Φρόλα δεν είναι η νυν αλλά η πρώην πεθερά του Πόνζα; Και άρα, αφού δεν υπάρχει Αλήθεια, μήπως αυτή είναι η μόνη Αλήθεια; 

Το «Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)» είναι μια περίπλοκη, ιδιοφυή σάτιρα, ποιητική και συνάμα σκληρή, σαρωτική αλλά και γεμάτη οίκτο για την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει τα αληθινά κίνητρα ακόμα και των δικών του πράξεων.    

 

 

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Κίνηση: Σταυρούλα Σιάμου

Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Ηχητικός σχεδιασμός-Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Συνεργασία στη δραματουργία: Κατερίνα Κωνσταντινάκου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτη: Θεοδώρα Καπράλου

Βοηθός σκηνογράφου: Τίνα Τζόκα

 

 

Παίζουν: Ξένια Καλογεροπούλου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Μιχάλης Κίμωνας,  Εμιλυ Κολιανδρή,  Θύμιος Κούκιος, Υβόννη Μαλτέζου, Κώστας Μπερικόπουλος,  Μιχάλης Οικονόμου,   Ελίνα Ρίζου, Σταυρούλα Σιάμου, Γιώργος Συμεωνίδης, Μηνάς Χατζησάββας                                            

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

Τετάρτη έως Κυριακή στις 20.30

 

Τιμές εισιτηρίων: 20Euro, 15Euro,10Euro (φοιτητικό)

κάθε Πέμπτη ενιαία τιμή 13 Euro  

 

 

 

 

 

 

 

 

Φωτό-κείμενο: Αλέξανδρος Καρατζάς

 

Οι παραστασεις ξεκινούν απο την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

 

Η Κοραλία Καράντη και ο Μέμος Μπεγνής μετακομίζουν στη Θεσσαλονίκη...

 

για την εμφάνιση τους στην παράσταση το  Γλυκό πουλί της Νιότης του Τεννεσσή Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη στο Βασιλικό θέατρο απο το Κ.Θ.Β.Ε. 

Ενα απο τα πιο γνωστά κι αγαπημένα έργα του Ουίλιαμς παρουσιάζεται στην εκδοχή που ειχε δημοσίευση ο ίδιος ο συγγραφέας το 1959 ως διαμαρτυρία για τη λογοκρισία που του επέβαλλε το Μπρόντγουεϊ.

--Ας σημειωθεί οτι το έργο παίζεται για πρώτη φορά από το Κ.Θ.Β.Ε.για το λόγο αυτό ο καλλιτεχνικός Διευθυντής Γιάννης Βούρος κάλεσε να πρωταγωνιστούν  στο πολύ ωραίο αυτό έργο την Κοραλία Καράντη και το Μέμο Μπεγνή με συμπρωταγωνιστές τους  Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη,Θάλεια Σκαρλάτου,Δημήτρη Κολοβό,Ιάκωβο Μυλωνά,και πολλούς άλλους αξιόλογους ηθοποιούς του κρατικού θεάτρου.

--Στη συνέντευξη τύπου που δόθηκε στο νέο χώρο του Βασιλικού Θεάτρου παρευρέθηκε ο Διευθυντής Γραφείου του Υπουργού Βορείου Ελλάδος,η Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κ.Θ.Β.Ε. Μένη Λυσαρίδου,και ο καλλιτεχνικός Διευθυντής Γιάννης Βούρος... 

 

Απόδοση:Αντώνης Γαλέος 

Σκηνοθεσία - Μουσική επιμέλεια:Βασίλης Νικολαίδης

Σκηνικά - Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ 

Φωτισμοί:Στέλιος Τζολόπουλος 

Επιμέλεια Κίνησης :Κωστας Γεράρδος 

Σχεδιασμός βίντεο και Ήχου:Γιάννης Πειραλής,Βιργινία Ριγάκη

Βοηθός Σκηνοθέτη:Αθηνά Σαμαρτζίδου

Βοηθός σκηνογράφου:Δανάη Πανά 

  

Οι παραστασεις ξεκινούν απο την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Ο φωτογραφικός μας φακός ήταν στην συνέντευξη τύπου απ' όπου και τα αποκλειστικά στιγμιότυπα...

 

 

 

 

 

με τη Φωτεινή Δάρρα - Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

 

 

Ένα από τα βασικότερα στοιχεία στα ποιητικά κείμενα των κύκλων «Επιβάτης» και «Ραντάρ» του Κώστα Τριπολίτη είναι ο εκρηκτικός τους χαρακτήρας. Το στοιχείο αυτό, της έκρηξης, έλειψε και από τις δύο ταυτόχρονες εκτελέσεις τους στην αρχή της δεκαετίας του ‘80, για διάφορους λόγους.

Εκείνο που κατά τη γνώμη μου βάραινε πιο πολύ, ήταν τα ηχητικά όρια της Λαϊκής Ορχήστρας και γι’ αυτό όσοι τραγουδιστές της έντεχνης λαϊκής μουσικής θέλησαν να τα ξεπεράσουν, κατέφυγαν στον ήχο της αμερικάνικης μουσικής και ιδιαίτερα στον ήχο του Χαίντριξ, του κορυφαίου εκπροσώπου αυτής της Σχολής. Το αποτέλεσμα ήταν το περίβλημα (ο αμερικάνικος ήχος) να κυριαρχήσει επί της ουσίας που ήταν ο ελληνικός στίχος και έτσι το κίνημα αυτό να καταταγεί στην ροκ μουσική και να αγκαλιαστεί από την ελληνική νεολαία που διψούσε για εκρηκτικές ηχητικές καταστάσεις.

 Ήταν όμως επόμενο με τον ξένο ήχο να χαθεί και η ελληνικότητα του τραγουδιού και από την άλλη πλευρά, την πλευρά του ήχου της ελληνικής λαϊκής ορχήστρας, να μην ικανοποιούνται πια οι νέες ηχητικές κατακτήσεις, οπότε το ευρύ κοινό και κυρίως η νεολαία στράφηκαν προς τα έργα με τον γνήσιο δικό τους ήχο, δηλαδή τα αμερικάνικα.

          Ποιος όμως δίνει τον δικό του ήχο σ’ ένα τραγούδι; Βασικά η ενορχήστρωση. Την έκρηξη την πραγματοποιούν η ορχήστρα και ο τραγουδιστής. Αυτές είναι οι σκέψεις που με οδήγησαν στην αναθεώρηση της ενορχήστρωσης και της τραγουδιστικής ερμηνείας αυτών των δύο έργων, δεδομένου ότι ο χρόνος βοήθησε να ξαναγίνουν επίκαιρα τα κείμενα και η μουσική.

          Έτσι για την μελωδική ερμηνεία επέλεξα την Φωτεινή Δάρρα, που από καιρό πίστευα ότι τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά ανταποκρινόταν απόλυτα στις νέες αντιλήψεις μου για τη μορφή της νέας ερμηνείας, ενώ για την ορχήστρα, αντί για την χρήση των μουσικών οργάνων της ροκ, αποφάσισα ότι η Λαϊκή μου Ορχήστρα είναι ικανή να στηρίξει την απαιτούμενη ηχητική έκρηξη, φτάνει να προσαρμοστεί το κάθε όργανο και ο κάθε μουσικός στην αναγκαιότητα της ριζικής αλλαγής ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

          Όλα ήταν θέματα αντίληψης και σκληρών δοκιμών. Πρώτη η Φωτεινή Δάρρα ανταποκρίθηκε απόλυτα στη νέα αντίληψη ύστερα από πολλές κοπιώδεις, όμως τελικά ευχάριστες προσπάθειες. Όσο για την ορχήστρα, με τη συμπαράσταση του Γιάννη Μπελώνη, ασχοληθήκαμε σχολαστικά με την υλοποίηση των αλλαγών που θα έκαναν τη Λαϊκή Ορχήστρα -χωρίς να χάσει τον χαρακτήρα της- να γίνει ικανή να προκαλεί την απαραίτητη ηχητική έκρηξη που θα βοηθούσε την ανάδειξη των κειμένων που αποκαλύπτουν δραματικά την τραγωδία του ελληνικού λαού στην πλέον σκληρή της μορφή: Όταν δηλαδή δόλιες δυνάμεις προσπαθούν να τον μεταβάλουν σε Επιβάτη μέσα στην ίδια του τη χώρα.

           

Μίκης Θεοδωράκης

 

 

Την ενορχήστρωση, τις πρόβες και τη διεύθυνση της ορχήστρας πραγματοποίησε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης.

*Οι μουσικοί κύκλοι «Επιβάτης» και «Ραντάρ» θα κυκλοφορήσουν σύντομα από τη δισκογραφική εταιρεία SUI GENERIS MUSIC. Τη Φωτεινή Δάρρα πλαισιώνει η Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»

 

 

Στο ΘΕΑΤΡΟ  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (Εθνικής Αμύνης 2,  τηλ. 2310 262051)

 

Σκηνοθεσία-διασκευή Θανάσης Παπαθανασίου & Μιχάλης Ρέππας

Αλέκος Σακελλάριος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μάρω Κοντού, Κώστας Βουτσάς, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μαίρη Λίντα, Μανώλης Χιώτης: αγαπημένα ονόματα, ήχοι και εικόνες από μια Ελλάδα που μπορούσε ακόμη να ελπίζει.  Δεν ήταν ούτε τότε μια ευτυχισμένη Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον κοιτούσε μπροστά.

 

Σήμερα, 100 χρόνια μετά την γέννηση του Αλέκου Σακελλάριου (παρά κάτι μέρες) σε μια περίοδο που το μέλλον φαίνεται σκοτεινό και δυσοίωνο, μια κωμωδία του ’60, Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, επιστρέφει για να μας θυμίσει την αισιοδοξία και την χαρά της ζωής!

Οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας διασκεύασαν την κλασσική κωμωδία του Αλέκου Σακελλάριου, την συντόνισαν με τους ρυθμούς και τις ταχύτητες της σύγχρονης έκφρασης, αλλά ταυτόχρονα διατήρησαν όλη την γλύκα και την γενναιόδωρη αίσθηση του χιούμορ του Σακελλάριου. Εμπιστεύτηκαν την παράσταση σε ένα σύνολο ηθοποιών, που φέρνουν νέο αίμα και οξυγόνο στην παράδοση της ελληνικής κωμωδίας. 

 

Στο έργο, που έχει γνωρίσει διαχρονικά τεράστια επιτυχία, ο άπιστος Θοδωράκης επινοεί τον φίλο του Λευτεράκη για να δικαιολογεί τα ταξίδια και τις απουσίες του από το σπίτι. Τι γίνεται όμως όταν ο Λευτεράκης εμφανίζεται μπροστά του με σάρκα και οστά..;  

Γρήγοροι ρυθμοί, ανατροπές, κωμικές καταστάσεις και ακόμη πιο κωμικές ερμηνείες, λίγη νοσταλγία, κυρίως όμως η αισιόδοξη και «ατρόμητη» μπροστά στις δυσκολίες ματιά του Σακελλάριου. Όταν οι καταστάσεις ζορίζουν, οι φίλοι είναι δίπλα μας  και δίνουν τη λύση...Τότε. Και τώρα!

 

 

Απόδοση κειμένου/Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας

Σκηνικά: Λαμπρινή Καρδαρά

Κουστούμια: Έβελυν Σιούπη

Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος

 

Παίζουν με σειρά εμφάνισης οι ηθοποιοί: Σπύρος Πούλης, Βάσω Γουλιελμάκη, Μαρία Ανδρούτσου, Χριστίνα Τσάφου, Μάνος Παπαγιάννης, Γιάννης Μποστατζόγλου, Χάρης Γρηγορόπουλος.

 

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά με το διάλειμμα

 

Τιμές εισιτηρίων: 18 €, 15 €  & 12 € φοιτητικό-παιδικό-ανέργων

Παραστάσεις:

Πέμπτη               9.00 μμ

Παρασκευή         9.00 μμ

Σάββατο  6.00 & 9.00 μμ

Κυριακή               7.00 μμ      

Σάββατο: 6.00 ΜΜ Λαϊκή απογευματινή Γενική είσοδος 15 €