Σκηνοθεσία: Stephen Daldry, Σενάριο:Eric Roth, Jonathan Safran Foer, Μουσική: Alexandre Desplat, Φωτογραφία: Chris Menges, Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Sandra Bullock, Thomas Horn, Max von Sydow, Zoe Caldwell, John Goodman, Διάρκεια: 129', Διανομή: VILLAGE FILMS
Μια μεσοαστική οικογένεια της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας, η μητέρα, ο μικρός γιος. Τα πάντα μοιάζουν ονειρεμένα. Οι γονείς είναι ερωτευμένοι, ο πατέρας διαθέτει πολύ χρόνο και αγάπη στο γιο του. Θα έλεγε μάλιστα κανείς ότι είναι και η μόνη του ασχολία και ο γιος μοιάζει να ζει στον παράδεισο. Ένα πανέξυπνο παιδί με υψηλό δείκτη ευφυίας, ασκείται αδιάκοπα στα πνευματικά παιχνίδια στα οποία τον υποβάλλει ο πατέρας του. Μέχρι που...μέχρι που φθάνει η 9/11. Ο τελευταίος ευρισκόμενος σε ένα επαγγελματικό ραντεβού χάνει τη ζωή του συνεπεία της τρομοκρατικής επίθεσης. Ο γιος ψάχνοντας κάποια ενθυμήματα του πατέρα του βρίσκει σπάζει κατά λάθος ένα βάζο το οποίο περιέχει ένα φάκελο με την ένδειξη Black και ένα κλειδί μέσα. Κι αρχίζει η οδύσσεια της εξεύρεσης της κλειδαριάς την οποία ξεκλειδώνει το εν λόγω κλειδί. Ο μικρός καταλογοποιεί όλους τους Μπλακ της Ν.Υ. και αρχίζει να τους επισκέπτεται έναν έναν. Καθήκον που μοιάζει ακοτόρθωτο και χωρίς αποτέλεσμα. Είναι όμως;
Μια ενδιαφέρουσα ταινία η οποία επικεντρώνεται γύρω από το πρόσωπο του μικρού πρωταγωνιστή, ο οποίος αναμφίβολα αποτελεί μια απίστευτη ανακάλυψη. Ένα εκπληκτικό ταλέντο. Όλη ταινία περιστρέφεται γύρω από αυτόν. Και ποιος στη χάρη του, περιστοιχίζεται από κορυφαία ονόματα της &ης Τέχνης και τα οποία λειτουργούν ως δορυφόροι του νεοευρεθέντος ταλέντου. Σίγουρα περιμένουμε να δούμε πολλά και πολύ σύντομα από το νεαρό. Κορυφαίες στιγμές ο μονόλογος προς τον ηλικιωμένο ενοικιαστή της γιαγιάς του καθώς επίσης το δάκρυ που αναβλύζει μέσα από μια σκληρή μάσκα. Το σενάριο δεν εκμεταλλεύεται όπως θα έπρεπε τα υπόλοιπα όμως μεγάλα ονόματα, με εξαίρεση ίσως τον φον Σύντοφ ο οποίος χαρίζει μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία ως μουγγός. Μονοδιάστατοι οι ρόλοι του Χανκ και της Μπούλοκ και μάλλον επίπεδοι. Η μουσική του γαλλοέλληνα Ντεσπλά πάντα υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις του σκηνοθέτη. Νομίζω ότι πλέον εύκολα μιλάμε για το νέο Μωρίς Ζαρ και σίγουρα για έναν από τους καλύτερους συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής της νέας γενιάς. Η σκηνοθεσία του Ντάλντρυ ρίχνει όλο το βάρος της στο νεαρό παραγκωνίζοντας τους αστέρες γύρω του. Η φωτογραφία λειτουργεί μάλλον διεκπεραιωτικά χωρίς να προσδίδει κάτι αξιομνημόνευτο. Ο πιο αδύναμος κρίκος είναι το σενάριο. Ανοίγει ταυτόχρονα πολλά μέτωπα χωρίς να επικεντρώνεται σε ένα κρατώντας το καθηλωμένο στο έδαφος. Έχουμε λοιπόν, 9/11, οικογενειακές σχέσεις, Σύνδρομο Άσπεργκερ, οδύσσεια κρυμμένου θησαυρού, ψυχανάλυση στον προβληματικό ψυχικό κόσμο ενός παιδιού που γκρεμίστηκε η παιδική του ηλικία και αθωότητα (ίσως μάλιστα και μιας ολόκληρης κοινωνίας), διαταραγμένες σχέσεις μητέρας παιδιού. Δυστυχώς όλα τα ανοίγματα αυτά εμποδίζουν την ολοκληρωμένη δραματουργική εξέλιξη στη δομή του σεναρίου. Ο λόγος που πραγματικά αξίζει να δει κανείς την ταινία είναι η ερμηνεία του μικρού. Και πιστέψτε μας, αξίζει πραγματικά.
Σκηνοθεσία: Joe Carnahan, Σενάριο: Joe Carnahan, Ian Mackenzie Jeffers, Φωτογραφία: Masanobu Takayanagi, Μουσική: Marc Steitenfeld, Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Dermot Mulroney, Frank Grillo, Διάρκεια: 117', Διανομή: AUDIO VISUAL
Ο Όττγουαιη είναι ένας άνθρωπος χωρίς ελπίδες. Βυθισμένος στην απαισιοδοξία μετά το θάνατο της αγαπημένης του πιάνει δουλειά ως κυνηγός σε μια εταιρεία εξορυξης πετρελαίου στην Αλάσκα. Κυνηγά λύκους για την προστασία των εργατών. Είναι μόνος. Θέλει να μείνει μόνος. Το περιβάλλον του απέραντου λευκού είναι αυτό που ταιριάζει με το κενό που νιώθει μέσα του. Μετά από μια πτήση ρουτίνας το αεροσκάφος στο οποίο επιβαίνει πέφτει στη μέση του πουθενά. Αυτός και μια ομάδα συναδέλφων του αρχίζουν το παίχνίδι της επιβιώσης στην απεραντοσύνη της Αλάσκας. Εχθροί τους οι λύκοι. Ο άνθρωπος από κυνηγός γίνεται θήραμα. Οι λύκοι δεν επιτρέπουν την ύπαρξη αγνώστων στην περιοχή τους. Ο αγώνας άνισος. Ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει δύο αμειλικτους και αδυσώπητους εχθρούς. Τιςε καιρικές συνθήκες και τους λύκους. Η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος της φύσης. Το τέλος αναπόφευκτο.
Ως θέμα θα έλεγε κανείς ότι πηγάζει από τα βιώματα του Τζακ Λόντον. Του ανθρώπου που έζησε στη φύση της Αλάσκας και τη λάτρεψε. Δεν πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο. Το σενάριο βασίζεται στο διήγημα Ghost Walker του Ίαν Μακένζι Τζέφφερς ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας μαζί με τον σκηνοθέτη. Εύστοχη επιλογή. Το σενάριο, ένα από τα πολλά δυνατά σημεία της ταινίας, λιτό, δυνατό, ξεδιπλώνει σταδιακά τον ψυχισμό του ήρωα για να τον καταδείξει σε όλο του το μεγαλείο στο τέλος του φιλμ, ολοκληρωμένα, πειστικά και τρισδιάστατα. Η σκηνοθεσία δυνατή, με νεύρο και προσωπικότητα. Μοναδικής ομορφιάς οι υποκειμενικές λήψεις μέσα από τις οποίες παρακολουθούμε τα πλάνα που οι ήρωές υφίστανται τις διάφορες κακουχίες. Η μουσική λιτή, σχολιάζει εύστοχα τα τεκταινόμενα με τρόπο αυστηρό και γκρίζο. Οι ερμηνείες αρκετά καλές με προεξάρχουσα αυτήν του Νίσον, γύρω από τον οποίο άλλωστε περιστρέφεται και όλη η ταινία. Τα πλάνα κοντινά καταγράφουν με κάθε λεπτομέρεια τις κακουχίες που χαράζονται στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Το μοντάζ πολύ νευρικό και δεμένο υπηρετεί πιστά το σκηνοθετικό όραμα του Κάρναχαν με αποτέλεσμα μια πολύ δυνατή ταινία, γεμάτο ρυθμό ένταση και νεύρο. Μεγάλος συμπρωταγωνιστής του Νίσον το έκπαγλης ομορφιάς αλλά και σκληρότητας τοπίο της Αλάσκας.
Η ανέμελη ζωή της Μερλία, της πριγκίπισσας γοργόνας που υποδύεται η Barbie, αναστατώνεται, όταν η δημοφιλής πρωταθλήτρια αποφασίζει να λάβει μέρος στο μεγαλύτερο διαγωνισμό σερφ της Αυστραλίας. Εμπόδιο στη σανίδα της Μερλία θα σταθεί η ισχυρή αντίπαλος Κάιλι που κλέβει το κολιέ της απελευθερώνοντας την δαιμόνια γοργόνα Έρις από τη δίνη της. Οι Μερλία και Κάιλι θα συμφιλιωθούν μπροστά στην απειλή της Έρις να καταλάβει το θρόνο της Ωκεανίας. Ενώνουν τις δυνάμεις τους και με τη βοήθεια των θαλάσσιων φίλων τους θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν τον ωκεανό αλλά και για να πάρουν μέρος στον κορυφαίο αγώνα σερφ. Θα τα καταφέρουν και αν ναι, ποια θα κερδίσει;
Μια κοριτσίστικη ταινία για τις λάτρεις της σειράς με ηρωίδα την κούκλα της Mattel, την Μπάρμπι. Το χρώμα που κυριαρχεί φυσικά είναι το ροζ. Ροζ παντού. Χωρίς να έχει ιδιαίτερες αξιώσεις ως ταινία, αφηγείται μια γλυκιά ιστορία στην οποία κυριαρχεί η φιλία. Συμπαθητικοί χαρακτήρες, γλυικές φατσούλες. Σίγουρα προτιμώμενη ταινία ως παιδικό θέαμα από τους διαβόλους και τριβόλους των manga. Δεν είναι απαραίτητο τα παιδιά να εθίζονται στην ιδέα της βίας από μικρή ηλικία.
Σκηνοθεσία: Jean Marc Vallee, Σενάριο: Jean Marc Vallee, Φωτογραφία: Pieree Cotereau, Πρωταγωνιστούν: Vanessa Paradis, Kevin Parent, Helene Florent , Διάρκεια: 120', Διανομή: SEVEN
Ο Αντουάν είναι ένας πολύ πετυχημένος DJ στο Μοντρεάλ. Τα έχει όλα. Μια όμορφη σύντροφο με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος, δύο κόρες, ένα υπέροχο σπίτι. Η Ζακλίν, από την άλλη, το μόνο που έχει είναι το παιδί της που πάσχει από Σύνδρομο Down. Ο άντρας της την εγκατέλειψε μόλις γεννήθηκε ο γιος τους, μια πολύ μέτρια δουλειά και ελάχιστα χρήματα. Δύο ιστορίες διαφορετικά τοποθετημένες στον χρόνο. Η πρώτη στη σύγχρονη εποχή και η δεύτερη στις αρχές του '70. Ο Αντουάν, σχετικά πρόσφατα χωρισμένος ήταν παντρεμένος με τον εφηβικό του έρωτα, την Καρόλ η οποία δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το χωρισμό τους. Η Ζακλίν από την άλλη, θέτει ως στόχο της ζωής της να μεγαλώσει όσο πιο φυσιολογικά γίνεται τον Λωράν, παραμερίζοντας κάθε τι άλλο. Οι ιστορίες εξελίσσονται εντελώς ανεξάρτητα μέχρι που στον πόνο του χωρισμού της, η Καρόλ αρχίζει να συνδέεται με τη μητέρα και το αυτιστικό παιδί της με τρόπο μεταφυσικό. Βιώνει στιγμές της τους μέχρι που...
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα που το χειρίζεται σκηνοθετικά με περισσή μαεστρία ο Βαλέε. Πολύ δυνατός ρυθμός, νευρικό μοντάζ που εκτινάσσει αισθητικά την ταινία. Ατμοσφαιρική φωτογραφία μα πάνω από όλα μουσική. Ο συνδετικός κρίκος των πάντων είναι η μουσική. Σε όλα σχεδόν τα πλάνα υπάρχει μουσική. Είτε με την μορφή υπόκρουσης, είτε με την ύπαρξη σε κάποιο σημείο του πλάνου μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου. Από μπροστά μας περνούν επαγγελματικά ηχητικά συστήματα, τεπάζ καθώς κι εκείνα τα υπέροχα ραδιόφωνα της δεκαετίας του '60 που συντρόφευαν τους κατόχους τους όχι μόνο με τη μουσική τους αλλά και την υπέροχη σχεδιαστική αισθητική τους η οποία λείπει παντελώς από τις μέρες μας. 'Οσο για τη μουσική υπόκρουση καθεαυτή, μια καλά μελετημένη συλλογή προϋπαρχόντων επιλογών που ντύνουν ιδανικά τις εικόνες. Οι ερμηνείες αρκετά καλές και μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστροφή της Παραντί, ώριμη πια γυναίκα. Μια παρουσία εντελώς διαφορετική από εμάς που την είχαμε γνωρίσει όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στη μουσική σκηνή με την αρκετά ιδιαίτερη φωνή της κάπου στις αρχές του '90. Αδύνατο σημείο της ταινίας το σενάριο. Οι ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους αποσπασματικά, ενώ τα συνεχή φλάσμπακ κουράζουν το θεατή και, ως ένα σημείο, μπερδεύουν, χωρίς να επιτρέπουν στην εξέλιξη να ανασάνει με κάποιο κρεσέντο. Μόνο σε πολύ προχωρημένο στάδιο της ταινίας ο θεατής αρχίζει να βάζει σε τάξη τα συνεχή πίσω μπρος και τις, κατά τα άλλα, ασύνδετες ιστορίες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναφορά στο παιδί με Σύνδρομο Down δε γίνεται για να προκαλέσει συναισθηματικά το θεατή, ούτε για να το θίξει ως θέμα κοινωνικής ευαισθητοποίησης. Μια ούτως ει άλλως πολύ ενδιαφέrουσα δουλειά με άποψη.